number forty nine

HARRY:

Nie mogliśmy znieść dłuższego czekania, dlatego wszyscy ruszyliśmy do lekarza, chcąc się w końcu dowiedzieć co się dzieje z Emmą. Był on w swoim gabinecie, dlatego można powiedzieć że wprosiliśmy się, bo weszliśmy do środka bez wcześniejszego pukania.

- Co się dzieje z moim dzieckiem !? – krzyknęła Megan.

- Potrzebujemy krwi …

- Co ? Jakiej krwi ? – zapytała zdezorientowana.

- AB, praktycznie od razu. Kto z państwa ma taką grupe ? – spytał patrząc na nas po kolei.

- A co jeśli nikt nie ma ? – zapytała zalana łzami Meg. Miała same czarne wizje praktycznie od samego początku, była pesymistką, to fakt.

- Wtedy …

- Ja mam – odezwał się Lou robiąc krok do przodu.

- Świetnie, pobierzemy panu krew i wszystko wróci do normy, musimy jednak się spieszyć – zakomunikował.

- W takim razie szybko ! – krzyknęła przez łzy. Nie panowała nad emocjami.

- Czy jest pan ojcem dziecka ? – doktorek wejrzał na zdezorientowaną twarz Louisa, szykując rzeczy potrzebne do pobrania krwi.

- Ja … - zaciął się.

- Tak, on jest ojcem dziecka – odpowiedziała Megan nadal nie panując nad łzami.

Ja, Sam, Eleanor, a także Lou – wszyscy zareagowaliśmy tak samo.

Szczeny to nam opadły, ale to nie był odpowiedni czas ani miejsce na żadne komentarze, dlatego nic się nie odezwaliśmy. Jedynie El wybiegła ze szpitala jak oparzona, gdy tylko usłyszała słowa Meg.

Pielęgniarka pobrała Boo Bear’owi krew i zaraz po tym ruszyliśmy wszyscy z powrotem na sale, w której leżała Megan. Emma musiała byś teraz w inkubatorze, ale lekarz zapewniał, że jest już z nią wszystko w porządku.

- Megan … - zaczął Lou, a ona przez ten cały czas nie miała odwagi nawet spojrzeć mu w oczy.

- Zostawić was ? – spytała Sam, a ta pokręciła przecząco głową.

Widać nie była gotowa na te rozmowe.

- Mogę cię o coś spytać ? – popatrzyła na blondynke, a ta kiwnęła niepewnie na ‘tak.’ – Co z Niallem ?

Dziewczyna nie zrozumiała pytania. Lou jak usłyszał to pytanie to wytrzeszczył oczy ze zdziwienia, ale ja to zignorowałam.

- A co ma być ? – zapytała zdezorientowana.

- Przecież … mówiłaś, że to on jest ojcem.

- Spałaś z Niallem ?! – krzyknął Louieh stając na równe nogi.

- Uspokój się – mruknąłem do niego ciągnąc go za ręke, by ponownie usiadł.

- Nie ! – krzyknęła. – O czym ty mówisz, Sam ? Skąd ten pomysł ? Ja i Niall ?

- No ale … mówiłaś. Pamiętasz ? Sama się przyznałaś, rozmawiałyśmy o tym tyle razy !

- Boże – szepnęła. – Przez ten cały czas … ty myślałaś, że ja mówie o Horanie ?

- No a nie ?

- Nie ! Chodziło mi o Louisa.

- O zgrozo, żyć przez tyle miesięcy święcie przekonanym, że ty byłaś z Niallerem, a potem dowiedzieć się, że to tylko jedno wielkie nieporozumienie i cały czas chodziło o Louisa… w życiu bym nie przypuszczała, że wy…

- Tak – przerwał jej chłopak. – Zachowałem się jak dupek. Wiem o tym.

- Zachowałeś – skwitowałem. – Pomyśl co teraz czuje Eleanor.

- Ona mi tego nie wybaczy …

- Pomyśl co teraz czuje Meg – kiwnęła na blondynke moja dziewczyna, a chłopak wstał skołowany i wejrzał w jej kierunku.

- Przepraszam – szepnął i wybiegł z sali.

Dziewczyny popatrzyły na mnie niepewnym wzrokiem, a potem tak samo wejrzały na siebie nawzajem.

- Zaraz wracam – zakomunikowałem i wyszedłem z sali.

Gdy byłem już na korytarzu przyspieszyłem kroku i zacząłem biec, by czym prędzej wydostać się ze szpitala. Schodzenie ze schodów miałem opanowane, dlatego po krótkiej chwili byłem już na zewnątrz.

- Lou ! – krzyknąłem rozglądając się dookoła.

Dojrzałem oddalającą się sylwetke chłopaka, biegnącą sam nie wiem gdzie. Nie znam tej okolicy, więc pojęcia nie mam gdzie on leciał. Bez zastanowienia ruszyłem w tą samą strone. Włączyłam swój najszybszy bieg, między czasie drąc się, żeby się zatrzymał, jednak ten albo mnie nie słyszał, albo po prostu udawał. Obstawiam to drugie. Był zdenerwowany, bałem się o niego, bałem się, że coś sobie zrobi. Jest zdenerwowany i nie myśli trzeźwo. Stracił najważniejszą osobe w życiu, a na dodatek dowiedział się, że jest ojcem. To znaczy jeszcze nikogo nie stracił, ale idzie się chyba domyślić, że Eleanor nie wybaczy mu zdrady.

Byłem jakieś … 20 metrów za nim i cały czas się wydzierałem, żeby poczekał, ale jak grochem o ściane. Z każdym przebiegniętym metrem zauważałem zbliżający się koniec drogi, co oznaczać może jedynie tyle, że następna jest przepaść. Boo Bear biegł sprintem i nie miał najmniejszego zamiaru się zatrzymać, dlatego zaczęły mnie nachodzić same czarne myśli.

- Louis ! – ryknąłem po raz setny już chyba. – Zatrzymaj się do cholery ! – zdzierałem gardło jak jakiś popaprany, a ten nic.

Stanąłem w miejscu, bo wiedziałem że nie ma sensu biec dalej, nie dogonie go, nie zdąże… Opierałem się o kolana ciężko dysząc, próbując złapać troche tchu. Cały czas patrzyłem na oddalającego się chłopaka, który w pewnym momencie po prostu znikł mi z oczu.

- Lou ! – wydarłem się po raz ostatni, lecz wiedziałem że jest już za późno.

Skoczył.

__________________

w końcu wiecie kto jest ojcem , zadowoleni ? zdziwieni ?

nie wydaje mi się , domyślaliście się przecież , że to Lou , a z Niallerem chciałam was troszkie zmylić ;D