number forty seven

Louis, Liam, Zayn, Niall, Eleanor, Danielle i Megan … wszyscy wydurniali się na placu przed tour bus’em grając w piłke, goniąc się, skacząc na tych takich piłkach etc, z tego względu gdyż iż ponieważ chcieli wykorzystać w miare ładną pogode, dlatego właśnie nie mieli zamiaru siedzieć w autobusie tak jak ja i Harry i marnować danego im na zabawe czasu. Ja natomiast leżałam na kolanach mojego chłopaka i wysłuchiwałam jego komplementów, które prawił mi od kilku godzin. W tym momencie czułam się naprawdę szczęśliwa. I pomyśleć że mogłam się tak czuć dawno temu … no cóż. Lepiej późno niż wcale.

- Saaaaaaarry ! – usłyszeliśmy ryk Horana, który wleciał do naszego pokoju.

- Sarry ? – powtórzyłam zdziwiona.

- Podoba mi się – mruknął zadowolony Hazza, muskając moje usta.

- Nie czas na czułości, Megan przecieka ! – krzyknął spanikowany.

- To wezwijcie hydraulika – odparł bezproblemowo Styles.

- O cholera, wody jej odeszły – natychmiast zerwałam się z miejsca i wybiegłam na zewnątrz.

Widok jaki zastałam wcale mnie nie zdziwił. Meg leżąca na ziemi, Lou który ją podtrzymywał i reszta chołoty która latała w kółko i panikowała. Nikt natomiast nie wpadł na to, żeby ją zawieźć do szpitala, albo coś podobnego.

- Pakujcie ją do taxówki – zarządziłam i zatrzymałam właśnie mijającego nas kierowce, który stanął nieopodal nas.

Do środka wsiadłam ja, Megan, Louis i Eleanor. Reszta miała dojechać za chwile, bo przecież wszyscy byśmy się nie zmieścili.

- Do najbliższego szpitala, szybko – zakomunikowała brunetka, a kierowca dał gaz do dechy i ruszył we wcześniej podanym kierunku.

- Przyj Megan, przyj – mówił Lou trzymając ją za ręke.

- Co ? Jakie przyj ? – oburzyła się blondynka. – Nie mam zamiaru urodzić w taxówce ! – krzyknęła.

- Spokojnie, za chwile dojedziemy do szpitala, oddychaj – uspakajał ją chłopak, robiąc głębokie wdechy i wydechy.

Zachowywał się zupełnie tak, jakby to on miał za chwilę urodzić. Cały Boo Bear. Zawsze się wczuwa.

Po najdłuższych 5 minutach w naszym życiu w końcu byliśmy na miejscu. Louieh szedł z ciężarną, a ja z Eleanor wyprzedziliśmy ich lecąc po jakiegoś lekarza, albo kogoś kto pomógłby dziewczynie dojść do sali porodowej. Na korytarzu wręcz zaciągnęłyśmy pierwszą lepszą pielęgniarke za fartuch w kierunku wyjścia, nie mogąc wytłumaczyć jej o co dokładnie nam chodzi, powtarzałyśmy tylko w kółko ‘szybko, szybko’ … Kobieta nas zrozumiała dopiero w momencie, gdy zauważyła spoconą Meg i zestresowanego Tomlinsona.

- Spokojnie – uśmiechnęła się do nich i podała wózek, na którym zaraz po tym usiadł zdenerwowany Louis.

Posłaliśmy mu wszyscy tępe spojrzenia, nawet Megan, która na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie jakby w ogóle nie wiedziała co się dzieje wokół niej.

- Jestem taki wstrząśnięty, to mój pierwszy poród – powiedział łapiąc się za czoło.

Boże, jaki ten chłopak jest … nie mam określenia.

- Złaź stąd – zwaliłyśmy go z Eleanor z wózka w wyniku czego zaliczył przezajebistą glebe i podsunęłyśmy go Meg pod tyłek.

Pielęgniarka popchnęła wózek i wjechała do windy kierując się zapewne na sale porodową.

- 4 piętro – oznajmiła gdy drzwi od windy się zamknęły.

Natychmiast ruszyliśmy w strone schodów i lecieliśmy na góre omijając co 3 stopnie. Gdy byliśmy już na miejscu spytaliśmy jakiegoś kolesia w białym fartuchu gdzie jest dziewczyna z brzuchem; ten nam odpowiedział że poród właśnie się zaczął i nikt nie może się teraz z nią zobaczyć. Dziwne, przecież są przypadki kiedy ojciec albo ktoś bliski pomaga rodzącej w tych trudnych chwilach… widocznie trafił się jakiś zrzędliwy lekarz, który nie pozwala na żadne towarzystwo.

Siedzieliśmy zdenerwowani w poczekalni, gdy po 10 minutach dotarła zmachana reszta oszołomów.

- Co tak długo ? – spytałam widząc biegnących Nialla, Liama, Harrego i Danielle.

- Korki – odparli chórem.

- Co z nią ? – zapytał przejęty Horan.

- Ciąża to nie choroba – wywróciła oczami Eleanor. – Od kilkunastu minut rodzi, niedługo powinno się skończyć – dodała.

Wszyscy zajęli miejsca i z niecierpliwością czekaliśmy aż ktoś wyjdzie z sali.

- Niedługo powinno się skończyć – zacytował farbowany brunetke po godzinie spędzonej w poczekalni, na co ta pchnęła go w ramie.

Po kilku chwilach z sali wyszedł mężczyzna w białym fartuchu. Z pewnością lekarz.

Wszyscy zerwaliśmy się z miejsc, jednak to Louis był jako pierwszy przy doktorku. Czemu mnie to nie dziwi ?

- Gratuluje – uśmiechnął się koleś. – Został pan ojcem – poklepał go po ramieniu i udał się w kierunku swojego gabinetu.

Niezręczna cisza, którą przerwał Nialler wybuchając głośnym śmiechem.

- To nie było zabawne – burknęła Eleanor patrząc w strone Lou, który tylko niewinnie się uśmiechał.

- Kto wchodzi pierwszy ? – spytałam.

- JA ! – ryknęli wszyscy na raz.

- Okej – odparłam wzruszając ramionami i wszyscy wgramoliliśmy się do sali.

Stanęliśmy w wejściu i popatrzyliśmy z bananami na Megan, która w rękach trzymała malutką istotkę, którą nosiła w sobie przez te 7 miesięcy.

Podeszliśmy wszyscy do łóżka i wpatrywaliśmy się w ich jak w obrazek.

- A więc to tobie się tak spieszyło na świat ? – popatrzył na niemowlaka Lou. – Tu wcale nie jest tak fajnie jak ci się wydaje, mógłbyś się wstrzymać, w końcu to tylko 2 miesiące – dodał.

- Ochrzanisz go za to jak będzie starszy – zaśmiała się Danielle.

- Starsza – poprawiła ją Meg. – To dziewczynka.

- Nieeee – jęknął zawiedziony Hazza.

- To nie żaden problem – poklepałam go po ramieniu. – Nadal może mieć na imie Harry – dodałam, na co lokaty posłał mi mordercze spojrzenie.

- Szczerze nie myślałam jeszcze nad imieniem – odezwała się blondynka.

- No to najwyższy czas – zaśmiał się Liam.

- Nie mam pomysłów. Jakieś propozycje ? – popatrzyła na każdego z nas po kolei.

- Może Emma ? - spytał Lou, na co w odpowiedzi Meg uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

- Ślicznie.

- No to Emma … witaj na świecie.

__________________

PROSZĘ WAS TERAZ ŻEBYŚCIE ODPOWIEDZIELI NA PYTANIE W ANKIECIE PONIŻEJ, KAŻDY Z WAS MA INNE ZDANIE CO DO CHŁOPAKA SAM , DLATEGO ŻEBY BYŁO SPRAWIEDLIWIE NIECH KAŻDY ODPOWIE I ZOBACZYMY KTO WYGRA I CO BĘDZIE DALEJ