number forty four

Będąc przed hotelem rozejrzałam się dookoła i dojrzałam Liama, który z uśmiechem szedł w moim kierunku.

- A gdzie twój Romeo ? – spytał gdy był już obok.

- Poszedł przelecieć inną Julie, zaraz wraca – odburknęłam wywracając oczami. – A ty skąd wiesz ?

- Megan się wygadała – odparł rozbawiony.

- Kiedy ? – zapytałam zdziwiona.

- Przy śniadaniu.

- Czyli wszyscy już wiedzą ? – zrobiłam grymas.

- Na to wygląda – wzruszył ramionami.

- Dobra, nieważne to i tak jest już skończone – rzuciłam i ruszyłam z powrotem w kierunku wejścia.

- A tego to już nam nie powiedziała – natychmiast ruszył za mną, by dowiedzieć się czegoś więcej jak mniemam.

- Czyli wszyscy nadal myślą, że wciąż z nim jestem ?

- No tak.

- Świeeetnie – przeciągnęłam sarkastycznie.

- Co się stało ?

- Przed chwilą się z nim pokłóciłam – odpowiedziałam. – Liam … znacz to uczucie gdy powiesz komuś coś wrednego, a potem żałujesz, że nie trzymałeś języka za zębami ? – popatrzyłam na niego mrużąc oczy od święcącego prosto na mnie słońca, a ten nie odezwał się ani słowem. – Tsa, ja też nie – dodałam, a on się zaśmiał.

- To znaczy, że … szukasz może Harrego ? – uśmiechnął się.

Kolejny …

- Widziałeś go ?

- Chyba poszedł do swojego pokoju.

- Właśnie stamtąd wracam, minęlibyśmy się…

- No to nie wiem – wzruszył ramionami. – Ale wiem, że jechał windą na góre.

- Dobra, dzięki – odparłam i ruszyłam we wcześniej podanym kierunku.

Wybrałam schody, nie chciało mi się czekać na winde.

Na korytarzu spotkałam Niallera.

- Hej, gdzie idziesz ? – spytałam.

- Przed siebie – wzruszył ramionami.

- Czemu nie wejdziesz do swojego apartamentu ?

- Phoebe tam siedzi, a ja nie mam za bardzo ochoty na jej towarzystwo – odparł suchym tonem.

- Rozumiem … a … Niall ? – popatrzyłam na niego, a ten posłał mi pytające spojrzenie. – Wszystko okej ?

- Tak – uśmiechnął się. – Dzięki – dodał i ruszył na dół.

Było lepiej niż wczoraj, ale nie tak dobrze jak na samym początku.

Postanowiłam, że skorzystam z okazji i utne sobie małą pogawentke z panią choreograf. Ruszyłam w strone ich pokoju i zapukałam kilkakrotnie w drzwi.

Po chwili otworzyła mi blondynka z dziwnym uśmiechem na twarzy.

- Co jest ? – spytała jak gdyby nigdy nic.

Do niej chyba nie dotarło, że ja jej nie trawie.

- Możemy pogadać ?

Ta odwróciła na chwile głowe w drugą strone zerkając za siebie, a po chwili otworzyła szerzej wpuszczając mnie tym samym do środka.

Przekroczyłam próg i mało ci mi paczałki z orbit nie wyleciały.

- O Sam – rzucił Harry na powitanie zapinając swoją koszule.

Ja nadal będąc w szoku nie odpowiedziałam tylko stałam jak wryta i patrzyłam na niego jak na kompletnego idiote.

- Eee … możemy pogadać ? – spytałam chłopaka dochodząc powoli do siebie.

- Przecież to ze mną chciałaś gadać – wtrąciła się Phoebe, a ja ją skarciłam wzrokiem.

Wzruszając ramionami opuściła swój pokój zatrzaskując za sobą drzwi, dzięki czemu mogliśmy zostać sami i w końcu na spokojnie pogadać.

- Co tam ? – rzucił jak gdyby nigdy nic i zaczął zbierać swoje rzeczy typu komórka, portfel, które leżały na łóżku.

Nie wiedziałam jak na to zareagować, więc po prostu zaczęłam się śmiać. Nie ogarniałam tego chłopaka w najmniejszym stopniu.

- I wybuchne ci śmiechem prosto w twarz, gdy jeszcze raz wspomnisz o miłości – prychnęłam.

- Sugerujesz, że to moja wina ? – zapytał z kpiną. – Nie będę na ciebie wiecznie czekał, podczas gdy ty będziesz po kolei zaliczała wszystkich moich przyjaciół. A na koniec co ? Wybierzesz tego, który jest najlepszy w łóżku ?

- Tak pewnie, napierdalaj dalej na mnie i popraw sobie swoje mało dowartościowane ego – syknęłam.

- Taka jest prawda – odparł z głupim uśmieszkiem. – Po co ty w ogóle chciałaś ze mną gadać ? Wczoraj, dzisiaj ? No po co ? Idź do Zayna pod jakimś głupim pretekstem, żeby nikt się nie domyślił, że coś między wami jest – prychnął.

- Przestań.

- Czego ty ode mnie oczekujesz ? – spytał podchodząc do mnie.

Był zdenerwowany. Czułam jego przyspieszony oddech na swojej twarzy i szczerze mówiąc bałam się prowadzić dalszą dyskusje.

- Harry … ja … - zaczęłam się jąkać.

- O co ci chodzi ?

- Sama nie wiem o co mi chodzi, ale chodzi mi o to bardzo mocno – odparłam robiąc krok w tył.

Nie byłam w stanie znieść tej bliskości. Nie byłam w stanie nawet patrzeć mu w oczy, cały czas błądziłam wzrokiem po pokoju.

- Popatrz na mnie – szepnął po raz kolejny się przybliżając. – Sam, popatrz na mnie – powtórzył podnosząc mój podbródek sprawiając tym samym, że chciałam czy nie – spotkałam się z jego spojrzeniem. – Popatrz, a może zrozumiesz jak wyglądają ludzie, których ranisz …

Gdy to powiedział natychmiast odwróciłam głowe w przeciwnym kierunku i zamknęłam oczy mocno je ściskając nie chcąc, żeby łzy które gromadziły się w moich oczach, spłynęły.

Cały czas czułam na sobie jego smutny wzrok, który jeszcze przed chwilą był przepełniony zażenowaniem, wściekłością i kpiną. Między nami panowała cisza, której nie miałam zamiaru przerywać, bo nie miałam do powiedzenia nic sensownego. Obracając się na pięcie opuściłam pokój i ruszyłam w kierunku swojego. Rzuciłam się na łóżko i pomyślałam czy warto ? Nie, nie warto. Nie będę płakać. Co mi to da ? Wole się wyżyć niż płakać, płakanie nie jest w moim stylu.

Po paru minutach do pokoju wparowała Megan z podekscytowaną miną.

- I jak ? I jak ? – dopytywała się. – Już myślałam nad waszym wspólnym imieniem i szczerze mówiąc troche dziwie brzmi Ham, bo wszystkim to się będzie kojarzyło z żarciem, a w szczególności Niallerowi, więc może Sarry ? – zaczęła się głupio szczerzyć.

Popatrzyłam na nią pustym wzrokiem i nic nie odpowiedziałam. Domyśliła się o co chodzi.

- Meg … ja jestem jakaś dziwna – powiedziałam marszcząc czoło.

- Nie jesteś dziwna, jesteś po prostu z limitowanej edycji – uśmiechnęła się i poklepała mnie po ramieniu. – A teraz zapraszam cię na coś mocniejszego.

- Na co ?

- Na herbate z 2 torebek ! Jeee – zaczęła głupio kiwać głową.

- Megan …

- No dobra, chciałam tylko rozładować napięcie – odparła. – A tak na poważnie to … może spróbuj o nim zapomnieć ?

- Zapomnieć ? – powtórzyłam.

- Wiem, że to będzie troche trudne do zrealizowania, bo wiesz trasa, wspólne miasto, wspólni przyjaciele, ale może warto spróbować ?

- Megan, znasz może wzór na pole kwadratu ? – spytałam.

- Pewnie, że znam.

- To kurwa spróbuj zapomnieć – warknęłam i wzięłam poduszke leżącą na łóżku po czym zaczęłam się nią walić w ryj.

- Gdy wszyscy ci radzą, żebyś z nim była, ty nieeee, gdy każe ci o nim zapomnieć, ty nieeee … dziewczyno, jaka ty niezdecydowana jesteś !

- Mówiłam, że jestem dziwna – odparłam.

- Jutro z samego rana wracamy do Tour Bus’a, lepiej przygotuj się na wspólny pokój z Harrym – oznajmiła po czym ruszyła do łazienki. – Dobranoc.

- Nie będziesz mi mówiła co jest dobre, a co złe ! – krzyknęłam za nią.

Nie no genialnie, po prostu genialnie.

____________________

CIESZMY SIĘ I RADUJMY Z TEGO WZGLĘDU GDYŻ IŻ PONIEWAŻ SĄ TU 2 ROZDZIAŁY , KTÓRE POŁĄCZYŁAM I JEST W MIARE DŁUUUGO XDD