number twelve

- Co ty powiedziałeś ? – odwróciłam się w jego stronę i popatrzyłam jak na idiotę.

- Kocham cię – powiedział normalnym tonem i wzruszył ramionami. – Nie moja wina.

- Tak Harry, też cię kocham i dobrze o tym wiesz, ale wiesz też że jest to miłość taka … No przyjacielska no.

- Wiem – odparł i wstał z łóżka odłączając od siebie wszystkie te takie kabelki.

- Co ty wyprawiasz ? – spytałam zdziwiona.

- Wychodzę stąd – zaczął kuśtykać na jednej nodze i zbierać swoje rzeczy.

- Nie, nie wychodzisz – podeszłam do niego i go popchnęłam na łóżko.

- Nie będziesz mi mówić co mam robić.

- Ta, ale mógłbyś od czasu do czasu posłuchać kogoś kogo jak twierdzisz kochasz.

- Nie wykorzystuj tego przeciwko mnie – zmierzył mnie groźnym wzrokiem, który bardziej mnie rozbawił niż przestraszył. – Myślisz, że ja tego chce ? Nie, uwierz że nie. Ale to jest silniejsze ode mnie i nie potrafie nad tym zapanować – powiedział spoglądając na podłoge, po której rozsypał się jego wzrok. – Nie chce się bujać w kumpeli, to chore. Czemu do cholery zawsze wszystko musisz mi pokrzyżować ? – spytał z wyrzutem. – Już od przedszkola starałaś się zrobić wszystko, żeby mi zepsuć, byłaś tak bardzo wredna dla wszystkich dookoła, a dla mnie szczególnie. No ale … jak przyszło co do czego to zawsze stawałaś po mojej stronie …

- Dlatego się zaprzyjaźniliśmy.

- I nie było mowy o niczym więcej.

- Mimo to zaciągnąłeś mnie pod ławke w 1 klasie – zaśmiałam się na samo wspomnienie o tamtym dniu. – A potem do łóżka w Nowym Jorku.

- Do niczego cię nie zmuszałem.

- Wiem … Ale te twoje loooczki – przeciągnęłam i zaczęłam się nimi bawić, na co się lekko uśmiechnął. – I dołeczki w policzkach.

- Tak, są urocze – powiedział całkiem skromnie.

- Ale to niczego nie zmienia – powiedziałam już całkiem poważnie.

- To znaczy ?

- Best friends forever , pamiętasz ?

- Pamiętam.

- Nie dam nam tego zepsuć.

- To nie daj.

- A ty ?

- Ja ci nie pomoge.

- Sama nie dam rady – jęknęłam i usiadłam obok niego. – Chociaż spróbuj – poprosiłam robiąc minę szczeniaczka.

- To, że mi się coś odmieni graniczy z cudem – zaśmiał się.

- To przestań być tak cholernie słodki, ułatwisz mi to – powiedziałam z grozą, a ten po raz kolejny spojrzał na mnie komiczną miną.

Gapiliśmy się tak na siebie, nic nie mówiąc i z minuty na minutę nienawidziłam go coraz bardziej, za to co powiedział. Zachciało mu się wyznań. Fakt, że sama go o to prosiłam niczego nie zmienia.

- No Haaaarry – przeciągnęłam bezradnie.

Ten nadal nie spuszczał ze mnie swojego wzroku, mimo to zaśmiał się widząc jak bardzo próbuje być normalna i stąpać rozsądnie po ziemi.

- Zaśpiewałbym ci coś, ale mnie gardło boli. Przez ciebie oczywiście.

- Było się nie wydzierać.

- Było mnie nie denerwować.

Po raz kolejny obdarzyłam go nadzwyczajnie normalnym spojrzeniem, a on łapiąc mnie za ręke zaczął się przybliżać.

- Nieeee – jęknęłam, odsuwając się, ale ten tylko się zaśmiał.

Ja chcąc się od niego oddalić, a w zasadzie moją głowę, położyłam się na tym niewygodnym łóżku, a on kładąc się na mnie, zaczął składać na moich ustach tysiące pocałunków. Mam nad tym kontrole, wszystko jest okej – powtarzałam sobie w myślach.

- Musimy być akurat teraz w szpitalu ?! – zapytałam z wyrzutem po kilku minutach namiętnego pocałunku. – Boże, dlaczego ?

- Na korytarzu pewnie nikogo nie ma – odparł poruszając zabawnie brwiami.

- Możesz zapomnieć – prychnęłam. – Wszędzie tylko nie tutaj.

- Muszę do wc, chodź ze mną – powiedział błagalnym tonem, na co ja się zaśmiałam.

- Jutro cię wypisują, wytrzymasz – poklepałam go po ramieniu i wstałam z miejsca.

- Mam do jutra wstrzymywać mocz ?! Chcesz, żebym zachorował na kamienie nerkowe ?

- Serio ci się chce ?

- Nie, musiałem jakoś wybrnąć – odparł z niewinnym uśmiechem i wstał z łóżka. – Podaj mi kule.

Dałam mu je i patrzyłam jak udaje mu się poruszać. Nieźle. Zdolny chłopak.

- Kiedy zdejmują ci gips ?

- Skąd mam wiedzieć, przecież niedawno się obudziłem, nie gadałem jeszcze z lekarzem – odparł.

- A jak to się w ogóle stało ?

- Przechodziłem przez pasy i jakiś idiota we mnie wjechał, koniec historii.

- No to posłuchaj teraz cioci Sam – powiedziałam i stanęłam naprzeciwko niego. – Dam ci cenną lekcję, tak na przyszłość – dodałam z powagą. – Jak masz czerwone światło, to stoisz i czekasz, dopiero jak masz zielone to możesz przejść.

Ten popatrzył na mnie z komiczną miną, a ja parsknęłam śmiechem.

- Idziesz do tej łazienki ? – spytałam, kierując się do wyjścia.

- No. Pomożesz ?

- Pomóc ci mogę, ale nie podtrzymam ci ten tego, nie myśl sobie – odparłam i otworzyłam mu drzwi, a ten tylko zaśmiał się pod nosem. – Pogadam z lekarzem, może uda mi się go namówić, żeby cię dzisiaj wypisał.

- Okej – odparł i ruszył w stronę wc, natomiast ja zjechałam windą, która sprawiała wrażenie jakby zaraz miała się rozjebać i udałam się w stronę gabinetu lekarzy. Gadałam z nim, błagałam go, ale facet był nieugięty. Mój urok najwidoczniej na niego nie zadziałał co swoją drogą trochę mnie zdziwiło. No ale … To tylko jeden dzień, da rade. 

________________________

jeśli piszecie jakieś fs ( fiction story ) o 1D to podawajcie w komentarzach linki , chętnie poczytam ;) pare osób podaje zawsze jak komentuje , ale jeśli możecie to dajcie jeszcze raz , żebym miała wszystkie razem . dzięki <3