number sixty six

- Możesz już iść – skarciłam wzrokiem, faceta stojącego na wprost mnie, nazywanego potocznie moim ojcem.

- Jaką mam pewność, że nie uciekniesz, gdy odjadę?

- Żadnej - uśmiechnęłam się ironicznie.

- Dlatego zostanę, dopóki pociąg nie przyjedzie.

- Jesteś żenujący – wywróciłam oczami.

- Mam nadzieje, że nie masz nam tego za złe?

- Nie mów ‘nam’, dobrze wiem, że to tylko i wyłącznie twój pomysł, mama nie miała z tym nic wspólnego – burknęłam.

- To była nasza wspólna decyzja.

- Mam to gdzieś.

- Widzisz? Właśnie dlatego tam jedziesz. Nauczą cię szacunku do własnych rodziców.

- Jesteś moim rodzicem tylko na papierku.

- Uważaj na słowa.

- To przykre, że nie potrafisz sobie poradzić z własną córką. Nie powinieneś brać się za rodzicielstwo, chcąc by twoje jedyne dziecko wychowali jacyś obcy ludzie.

- Nie byłaś planowana – palnął, na co ja popatrzyłam na niego z otwartymi ustami. – Tak, dobrze słyszałaś. Jesteś wpadką. Nie chcieliśmy cię. Nie oddaliśmy cię tylko dlatego, że matka nie miała serca, by to zrobić.

- Nienawidze cię – szepnęłam z nasilającymi się łzami i zabierając torbę, ruszyłam pospiesznie do nadjeżdżającego pociągu.

Wsiadłam do środka i usiadłam na pierwszym lepszym miejscu dając upust łzom. Podwinęłam kolana pod brodę i zaczęłam płakać, jak małe dziecko. Mam nadzieje, że to był ostatni raz, kiedy widziałam tego człowieka.

Gdy pociąg zatrzymał się na kolejnej stacji, natychmiast z niego wysiadłam. Po drugiej stronie ulicy dostrzegłam znajomy samochód, więc od razu ruszyłam w tamtą stronę.

- Możemy jechać – rzuciłam, wsiadając do środka. Zapięłam pas i czekałam aż auto ruszy, jednak ten nawet nie odpalił silnika.

- Czemu płakałaś?

- Sprzeczka z takim jednym, nic wielkiego – rzuciłam, włączając radio. – Ruszamy? – popatrzyłam wyczekująco na Blondyna.

- Wszystko w porządku?

- W jak najlepszym – uśmiechnęłam się lekko zdając sobie sprawę z tego, że od teraz już nikt mi nie będzie rządził. Jestem zdana sama na siebie. Zaczynam nowe życie.

*

- Hello Ireland! – ryknęłam, wysiadając z samochodu. Rozejrzałam się po nowej okolicy, zatrzymując wzrok na Niallu.

- Podekscytowana? – zaśmiał się.

- Nie, co za pomysł – wyszczerzyłam się głupio, wyjmując bagaże z auta. Podczas jazdy humor mi się znacznie poprawił. Jednak 3 godziny spędzone z Horanem non stop robią swoje. – O cholera.

- Co?

- Moja torebka.

- Co z nią?

- Nie ma.

- Jak nie ma?

- No nie ma! – krzyknęłam wskazując na bagażnik.

- Może nie zabrałaś z domu?

- Nie, jak jechaliśmy na lotnisko miałam wszystko.

- Może zostawiłaś w samolocie?

- Nie wiem, Jezu miałam tam wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy.

- Typu?

- Telefon, forsa, dokumenty, zabij mnie proszę.

- Kupie ci nowy telefon, resztą zajmiemy się potem – rzucił zamykając samochód.

- Ja chce teraaaaaaz – założyłam ręce na pierś i z naburmuszoną miną wbiłam wzrok w ziemię.

- Czemu teraz?

- Jezu, mój Pou zdechnie – zasmuciłam się, zdając sobie z tego sprawę.

- Serio? – Horan popatrzył na mnie z politowaniem. – Słuchaj Sam, skup się.

- Każesz mi się skupić? – uniosłam jedną brew do góry, patrząc na niego dziwnie. – Ty? Skupić? Ty? Niall?

- Uspokój się – potrząsnął mną, patrząc na mnie miną, której nigdy dotąd nie zaobserwowałam na jego twarzy. Był taki… poważny. Jakbym go nie znała, pomyślałabym, że jest odpowiedzialny. – Jesteśmy razem od 11 miesięcy, myślimy nad zaręczynami w przyszłym roku i trójce dzieci po skończeniu przez ciebie studiów. Zamieszkamy tutaj, w Irlandii i co tydzień będziemy przyjeżdżać do Mullingar na rodzinne obiady. Zrozumiałaś?

- Po ukończeniu przeze mnie czego? – popatrzyłam na niego dziwnie.

- Co zamierzasz robić po liceum?

- Czy to ważne?

- Studia, potem praca?

- Praca? – zaczęłam się histerycznie śmiać. – Na cholere mi to?

- A z czego chcesz żyć?

- Zamierzam być na waszym utrzymaniu najdłużej, jak to tylko możliwe – uśmiechnęłam się do niego i zabierając swoją torbę, ruszyłam w podskokach, tam gdzie chodnik mnie poprowadzi.

- W lewo – usłyszałam podirytowany głos Niallera, na co momentalnie zawróciłam i w tym samym stylu pohopsałam tuż za nim.

- To tutaj – kiwnął na ceglany dom.

- Osom.

- Jesteś gotowa?

- Na co?

- Na spotkanie z moją matką.

- Nie może być aż tak źle.

- Mhm, to się okaże – pokiwał głową i zapukał kilkakrotnie do drzwi.

Po chwili drzwi zostały otworzony przez średniego wzrostu kobietę z wymalowanym uśmiechem na twarzy.

- Niallereeeek! – zawyła, rzucając się na chłopaka z uściskami.

- Cześć mamo – odsunął się ostrożnie od rodzicielki. – Chcę, żebyś kogoś poznała – wskazał w tym momencie na mnie.

- Hej – machnęłam ręką tuż przed jej twarzą.

- Ty musisz być dziewczyną naszego bąbelka – uśmiechnęła się szeroko, na co ja prychnęłam śmiechem. – Ciesze się, że mogę cię poznać – uścisnęła mi rękę i wróciła z powrotem do domu.

- Ale ja się nawet nie przedstawiłam – mruknęłam do Horana.

- To jest Sam, mamo.

- Co sam? Nie kochanie, ja ci wszystko zrobiłam, nic nie musisz robić sam – krzyczała z kuchni. – Kolacja gotowa, chodźcie!

Weszliśmy do kuchni, gdzie zastaliśmy pozostałych członków irlandzkiej rodzinki i wspólnie wszamaliśmy kolacje. Po skończonym posiłku pani domu ponownie przemówiła.

- Musimy teraz przeprowadzić poważną rozmowę.

- Ale…

- Czekaj – przerwała Blondynowi gestem ręki. Wzięła głęboki oddech i wejrzała najpierw na niego, potem na mnie. – Ile razy to robiliście? – zapytała prosto z mostu.

- Co? – zapytaliśmy równo z Niallem.

- Nie udawajcie, że nie wiecie o co chodzi. Tu chodzi o seks – powiedziała otwarcie, na co ja zaczęłam się śmiać, jak jakaś nienormalna, a Nialler zakrztusił się własną śliną.

- Mamo, my nie…

- Ale syneczku, nawet nie próbuj mi się wymigać. Wiem, co robi młodzież w waszym wieku, dlatego musimy to obgadać. Zabezpieczacie się chociaż? – zapytała z przerażeniem.

- Ale my…

- Albo tak, albo nie! – krzyknęła. Horan chyba się jej bał.

- Tak – powiedział cicho, a ja na niego się dziwnie spojrzałam. Co, kurwa? Nie no odpierdolę mu łeb.
- To dobrze, wiecie że gdybyście tego nie zrobili, to mogłabym być babcią?
- Wiemy – westchnął chłopak.

- Dam wam coś na wszelki wypadek – sięgnęła po torebkę. - Macie tu prezerwatywy, mam truskawkowe, malinowe, czekoladowe…
- Mamo… – powiedział zażenowany Nialler.
- O, a tu mam dla ciebie tabletki! – podała mi je.

Zagadka rozwiązana, już wiemy po kim Horan ma te głupote.

*

- Poślij sobie ładnie na podłodze, mogę ci ewentualnie odstąpić jedną poduszkę – powiedziałam, gramoląc się do łóżka.

- Co? – oburzył się. – Mam spać we własnym pokoju na podłodze?!

- Tak?

- Czemu?

- Weź Niall wyluzuj, spałeś w gorszych miejscach. Pamiętasz, jak kiedyś przysnąłeś na kiblu?

- Nie mówmy o tym… - powiedział ze śmiertelnie poważną miną odpychając od siebie drastyczne wspomnienia z tym związane.

- Jak długo ma w ogóle potrwać ta cała szopka?

- Nie wiem, kilka dni – wzruszył ramionami. – Tygodni. Może lat?

- Ciebie pojebało? – popatrzyłam na niego, jak na idiotę.

- Nie wiem no, powiem ci jak się skończy.

- Wtedy to sama już będę wiedziała – wywróciłam oczami. – Gdzie idziesz? – spytałam, widząc jak wstaje z fotela.

- Na balkon – odparł. – Musze pomyśleć.

- Musisz co? – zaczęłam się śmiać, jednak ten mnie zignorował.

Położyłam się, próbując zasnąć, jednak świadomość, że Horan myśli nie dawała mi spokoju. Wstałam z łóżka ciężko wzdychając i poczłapałam na balkon, gdzie zastałam leżącego na leżaku Niallera.

- Nie myśl lepiej tak długo, bo ci się zakwasy na mózgu porobią – palnęłam, siadając obok niego.

- Cicho, nie przeszkadzaj mi – odparł, patrząc się przed siebie.

- Na co ty się tak gapisz?

- Nie wydaje ci się, że to drzewo chce coś powiedzieć?

Posłałam mu dziwne spojrzenie.

- Ty się dobrze czujesz? – zapytałam patrząc się na to drzewo.

- No popatrz i ono się tak na nas patrzy… – powiedział robiąc dziwną minę. Spojrzałam się jeszcze raz na to głupie drzewo. Czy ja wiem… może rzeczywiście? Chyba mnie też pojebało, za dużo czasu z Horanem.
- Ty, Horan.
- Co? – zapytał.
- Brałeś dzisiaj psychotropy?

- Mój stary kumpel urządza jutro domówke, pójdziemy? – zignorował mnie, posyłając mi pytające spojrzenie.

- Czemu nie – wzruszyłam ramionami.

- Kul.

- Ide spać – rzuciłam, wstając z miejsca i wróciłam do swojego-nieswojego łóżka i przykrywając się po uszy kołdrą, modliłam się w duchu, by dotrwać do końca w tym chorym domu.

________________

informować kogoś na tt czy coś?