number sixty three

Wstałam z łóżka skacowana, jak nigdy. To był jednak zły pomysł, żeby mieszać to wszystko razem, ale jak to się robi to się w końcu niewiele myśli. Zarzuciłam na siebie pierwszą lepszą bluze i zeszłam na dół nadsłuchując rodziców. Było cicho, może są w pracy? Może wyjechali? Na zawsze? Oby, proszę.

Skierowałam się do kuchni, a to co zastałam niezbyt mnie ucieszyło. Przy stole siedziała mama, na wprost niej tata i debatowali o czymś bardzo dokładnie, a zaraz obok nich siedział… Horan? Pałaszował płatki z bananem na ryjcu i nawet nie zauważył mojej obecności. Ja pierdole.

- O jesteś – na twarzy ojca pojawił się ten chamski uśmieszek, który chyba po nim odziedziczyłam. – Widze impreza się udała – kiwnął na puste butelki po alkoholu, które chyba mama zniosła z mojego pokoju i przyniosła tutaj.

Olałam jego komentarz i ruszyłam w kierunku blatu, by nalać sobie do szklanki wody. Wrzuciłam pospiesznie aspiryne i nie czekając aż się rozpuści, pochłonęłam wszystko.

- Kac morderca nie ma serca? – zaśmiał się bez humoru, co ponownie olałam.

- Możesz nam coś wytłumaczyć? – tym razem odezwała się mama. – Dlaczego Niall spał przywiązany do kaloryfera z wiaderkiem na głowie? – zapytała, zanim zdążyłam odpowiedzieć na to pierwsze pytanie.

Popatrzyłam na twarz Blondyna, który siedział beztrosko z głową w misce i jak zwykle nie przejmował się kompletnie niczym. Stałam tam tak i słuchałam kazania rodziców, które jednym uchem wpuściłam, drugim wypuściłam. Poważnie, gadali mi przez dobre 15 minut, a ja nie mam pojęcia co, nawet nie wiedziałam, że tak można. Słyszałam tylko coś o jakimś szlabanie, bo podkreślili to dość dobitnie, ale nic poza tym. Gdy spoglądając na nich dostrzegłam, że skończyli ten monolog, kiwnęłam Horanowi, żeby wstał i poszedł za mną i wróciliśmy wspólnie do pokoju.

- Ej Sam, mam do ciebie prośbe – odezwał się Farbowany, siadając na moim łóżku.

- Dopiero, co jadłeś!

- Nie, nie to.

- Nie zawioze cię do żadnego marketu, ani baru, bo jak widzisz nie mam za bardzo jak – machnęłam mu nogą w gipsie.

- Ej właśnie, kiedy ci to zdejmują?

- Nie wiem, za pare dni, a co?

- No bo ta prośba… słuchaj, jade za pare dni do Irlandii, do rodziców, no nie i tak jakby moja mama twierdzi, że to już najwyższy czas na wesele i potem dzieci no i…

- Co – przerwałam mu, dostając jakiegoś histerycznego napadu śmiechu. – Masz 19 lat i jesteś… Niallem – zaczęłam się krztusić nie mogąc wytrzymać, jednak momentalnie spoważniałam, gdy dotarło do mnie to, co chce mi przekazać. – NIE BĘDĘ TWOJĄ MASZYNĄ DO RODZENIA DZIECI – powiedziałam stanowczo.

- Ale…

- Do końca cię pojebało Horan? Chcesz mi zniszczyć rok życia? Ja musze imprezować, pić alkohol i uprawiać seks z kim chce i kiedy chce, mam 18 lat, ogarnij się – trzepnęłam go w łeb, na co ten głośno zawył z bólu.

- Nie tooo – zaczął się masować po obolałym miejscu. – Chce tylko, żebyś pojechała ze mną i poudawała moją dziewczyne – dodał robiąc podkuwkę z ust.

- Co?

- No.

- Serio?... Co jest z twoją matką nie tak?

- Przekonasz się jak ją poznasz – wzruszył ramionami. – To jak?

- Myślisz, że uda mi się wymknąć z domu na kilka dni bez zauważenia rodziców?

- Przecież oni nawet się nie zorientują i tak cię nie kochają – odparł bezproblemowo.

- Za dużo czasu spędzasz z Haroldem – trzepnęłam go w głowę. – Sory Nialler, nie da rady ale jak chcesz to mogę ci kogoś skołować.

- Byle była dobra.

- Kto jak kto, ale ty nie powinieneś na żadną narzekać – mruknęłam.

- Dobra, ja zwijam, adijos muczacza – rzucił i opuścił mój pokój, a zaraz po tym dom.

- Sam? – nagle przede mną pojawiła się mama. – Ubieraj się, zaraz wyjeżdżamy.

- Gdzie? – popatrzyłam na nią zdezorientowana.

- Do lekarza.

- Po co?

- Zdjąć gips.

- Dzisiaj? Mieli mi go zdjąć dopiero w sobote – zrobiłam dziwną minę, a moja mama popatrzyła na mnie, jak na wariatke.

- Dzisiaj jest sobota.

Co? Sobota? Dzisiaj? Wtf?

- Dobra – rzuciłam pospiesznie i zaczęłam się ogarniać. Po kilku, może kilkunastu minutach byłam już gotowa. Zeszłam ostrożnie ze schodów kulejąc jak zwykle i zakomunikowałam mamie, że możemy już jechać. Droga nam się udała, bo nie było jakichś strasznych korków, za to kolejka u lekarza była przeogromna. Dawno w ogóle mnie tutaj nie było. W sensie u lekarza. Mało choruje, jak już to od razu trafiam do szpitala, nie bawie się w takie głupie wizyty kontrolne. Od razu mi się przypomniała moja wyimaginowana akcja z ciążą i z tym, jak Hazza praktycznie siłą zaciągnął mnie do ginekologa… ta, to były czasy.

- Następny! – usłyszeliśmy zza drzwi do gabinetu. Nareszcie. Ile można czekać?

- Iść z tobą? – mama wejrzała na mnie z troską.

O tak, teraz to się przejmuje, dlaczego nie patrzyła na mnie takim wzrokiem rano, jak mi dawała szlaban?

- Poradze sobie – mruknęłam i weszłam do gabinetu, zamykając za sobą drzwi. – Dzień dobry – rzuciłam na przywitanie i usiadłam na tym takim łóżku.

- Dzień dobry, jak noga?

- Sztywna.

- Boli?

- Nie.

- No to co, zdejmujemy?

- Taaak – zawyłam z entuzjazmem w głosie.

Cieszyłam się na samą wieść o zdjęciu gipsu, ale jak już zaczął to robić to stwierdziłam, że nie był on wcale taki zły, przyzwyczaiłabym się do chodzenia o kulach, serio. Zgrywałam jednak dzielną dziewczynkę, której nic nie boli i z mocno zaciśniętymi zębami czekałam do końca tego całego zabiegu.

- Co dziś robicie? – spytałam mamy, gdy byłyśmy już w samochodzie i wracałyśmy do domu.

- Idziemy na imieniny do cioci Stacy – oznajmiła skręcając gdzieś, gdzie na pewno nie znajdowała się nasza ulica.

- Gdzie ty jedziesz?

- Do marketu, musimy zrobić zakupy.

- Aha – mruknęłam, jednak po chwili dotarło do mnie to, co przed chwilą powiedziała. Idą na imieniny? Czyli, że co? Chata wolna? O Boże, jednak Jezus mnie kocha. – Moment, czyli że wychodzicie wieczorem?

- Wychodzi-my – zaakcentowała ostatnią sylabę, patrząc na mnie znacząco. Nie wiedziałam o co jej chodzi. – Idziesz z nami – no, teraz wiem o co jej chodzi. I myliłam się myśląc, że Jezus mnie kocha. Nienawidzi mnie.

- Po cooo? – zawyłam zrezygnowana.

- Bo to twoja rodzina.

- No i? Tam będą sami starzy ludzie, zanudze się na śmierć.

- Nie będzie tam nikogo starego, będzie wujostwo w naszym wieku.

- No przecież mówie – mruknęłam.

- Poza tym będą twoje kuzynki, będziesz miała swoje towarzystwo.

- Mamo… - wejrzałam na nią żenującym wzrokiem. – One mają po 12 lat.

- No i? Też kiedyś tyle miałaś.

- Właśnie. Kiedyś i miałam. Teraz już nie. Proszę cię… nie, nawet BŁAGAM. Nie każ mi tam iść. Mogę złożyć cioci życzenia telefonicznie, poza tym ta noga… - wskazałam na nią. – Lekarz nie kazał mi chodzić zbyt wiele.

- Tam będziesz tylko siedziała.

- Mhm, wierzysz w to? Będą te małe rozwrzeszczane bachory, które na pewno nie dadzą mi posiedzieć w spokoju nawet minuty.

- Wyrażaj się.

- No ale przyznaj, że tak będzie! Dajcie mi odpocząć w domu, stęskniłam się ze kanapą w salonie… - zrobiłam smutną minkę patrząc na nią oczami szczeniaczka, na co tylko ciężko westchnęła.

- Jak uda ci się przekonać ojca to w porządku… będziesz mogła zostać.

- Yay – ucieszyłam się, klaszcząc w ręce jak mała dziewczynka.

- Zaczekaj tutaj, ja zrobie szybko zakupy i zaraz wracam. Chcesz coś na wieczór? – zapytała, wychodząc z auta. Mmm, czyli że już założyła, że zostanę w domu, ekstra.

- Może jakieś chipsy i napoje.

- Ile napoi?

- Nie wiem, kilka.

- Po co ci tyle? To tylko jeden wieczór – popatrzyła na mnie podejrzliwym wzrokiem.

- Dużo pije – uśmiechnęłam się sztucznie. – Poza tym zostanie na kiedyś, po co chodzić po 10 razy do marketów.

Ta nic nie odpowiedziała, tylko pokręciła głową i ruszyła w kierunku budynku. Wyjęłam pospiesznie telefon i zaznaczając jako odbiorców większość kontaktów z mojej listy wystukałam na ekranie: Dziś wieczór. Impreza u mnie. Zabierz alko i znajomych. Co mi tam.

_______________

łe łe łe, nudny wiem, ale coś nie miałam pomysłu. sorx