number sixty four

Przepychałam się przez tłum nieznanych mi ludzi w poszukiwaniu kogoś znajomego. To był  jednak zły pomysł, żeby pozwolić ludziom przyprowadzić kogo chcą, poważnie, nie znałam większości.

- Sam! – usłyszałam znajomy głos. Nareszcie. Odwróciłam się i zobaczyłam idącego w moim kierunku Nialla.

- Co tam? – spytałam, przekrzykując muzyke.

- Znalazłaś mi kogoś?

- W sensie? – nie bardzo rozumiałam o co mu chodzi.

- Udawaną dziewczyne? Gadaliśmy o tym rano, pamiętasz? Nie mów, że jeszcze wtedy byłaś pijana. Serio, wciąż cię trzymało? – popatrzył na mnie zawiedziony, że będzie musiał mi od nowa wszystko tłumaczyć.

- Nie – oburzyłam się. -  Nie znalazłam jeszcze, sory Horan – rzuciłam i ruszyłam w kierunku kuchni, by się czegoś napić.

- Heeeej – zawył zawiedziony, że go olałam i zginął mi gdzieś w tłumie.

Nalałam sobie soku do szklanki i przyłożyłam szkło do ust, mało się nie zakrztuszając napojem, gdy zobaczyłam osobę, której spodziewałam się tu jako ostatniej. Podeszłam bliżej i szturchnęłam ją w ramie, by na mnie wejrzała.

- Nie pomyliłaś przypadkiem imprez? – wejrzałam na stojącą ma wprost mnie Caroline. – My tu nie gramy w bingo.

- To podobno otwarta impreza.

- Osoby w twoim wieku powinny się raczej zajmować robieniem na drutach, nie piciem drinków wraz z nastolatkami, nie uważasz? Twój czas już minął, jedną nogą jesteś już po tamtej stronie – uśmiechnęłam się ironicznie.

- Nieważne – wywróciła teatralnie oczami. – Wybacz, nie mam czasu na rozmowe z tobą, jak dla mnie jesteś tylko rozkapryszonym dzieciakiem – rzuciła i odwróciła się ode mnie, chcąc odejść.

- Ja za to mam w dupie opinie ludzi, którzy mieli w ustach więcej chujów niż ja frytek -

odparłam, łapiąc ją mocno za włosy. Nikt nie będzie się ode mnie odwracał plecami, zwłaszcza ona.

– Auaaa, zostaw mnie psycholko – zapiszczała, próbując się uwolnić, na co zaczęłam ją szarpać jeszcze mocniej.

- Nie masz prawa być w moim domu! – wrzasnęłam, popychając ją na podłogę, po czym usiadłam na nią okrakiem i zaczęłam okładać. Wpadłam w jakiś szał, jaki ona ma na mnie wpływ, naprawdę jej nienawidzę.

- Zabierzcie ją ode mnie! – krzyczała, próbując mnie kopać czy bić, czy coś, nie wiem ale niezbyt jej to wychodziło.

- Hej, hej, hej, Sam co ty wyprawiasz? – w kuchni nagle pojawił się Hazza, zdejmując mnie z tej lafiryndy.

- Co ona tutaj robi?! – wrzasnęłam, próbując się wyrwać z jego uścisku, chcąc zabić te szmate.

- Przecież kazałaś zaprosić kogo chcemy – odparł, trzymając mnie mocno za nadgarstek.

- Co? – popatrzyłam na niego, jak na kompletnego idiotę. – Ona jest z tobą?

- No… tak – odparł niepewnie, bojąc się mojej reakcji.

Zaśmiałam się bez humoru.

- Żartujesz, tak? – popatrzyłam na niego z niedowierzeniem. – Żartujesz? – powtórzyłam. – Dlaczego do cholery zaprosiłeś tę wywłokę do mojego domu?!

- Chodźmy stąd, porozmawiajmy gdzie indziej – powiedział spokojnie, pociągając mnie w kierunku wyjścia z pomieszczenia.

- Nie, porozmawiajmy tutaj – wyrwałam mu się, stając pewnie na wprost.

 - Dobra, więc… skąd ten napad szału?

- Ja pierdole – sapnęłam, spoglądając na niego. – To coś – wskazałam na Caroline. – W moim domu. Coś tu nie gra, hm zgadnij co? – przybrałam zastanawiającą minę.

- Pozwoliłaś nam zaprosić kogo chcemy, ja zaprosiłem Caroline – odparł jak gdyby nigdy nic.

- Czemu? Czemu ona?! – wyrzuciłam ręce w powietrze.

- Bo jest moją dziewczyną?

- Bo jest twoją kim? – popatrzyłam na niego rozszerzonymi oczami.

- Nie wiedziałaś?

- Skąd kurwa – bardziej oznajmiłam niż zapytałam.

- Hej spokojnie – uniósł ręce w geście obronnym. – Zeszliśmy się, pamiętasz?

- Co? – zmarszczyłam brwi, patrząc na niego, aż rozwinie swoją wypowiedź.

- No wtedy, co do mnie przyszła, nie pamiętasz? Od tamtej pory wciąż jesteśmy razem – wytłumaczył, na co ja zaczęłam się histerycznie śmiać.

- W sensie w dzień mojego wypadku? Byliście razem przez ten cały czas, co byłam w śpiączce? I po tym, jak się z niej wybudziłam? I teraz też? – wciąż się śmiałam.

- Harry, ona jest chora – blondynka szepnęła do chłopaka, jednak na tyle głośno, że bez problemu to usłyszałam.

- Nie Caroline, to ty jesteś chora. A w zasadzie to ślepa. Jeśli myślisz, że tworzysz z Lokatym szczęśliwy związek, to jesteś w błędzie – uśmiechnęłam się do niej ironicznie. – By the way, nie jesteś dla niego wystarczająco dobra, skoro przychodzi do mnie każdego wolnego wieczoru – dodałam z satysfakcją i szturchając jej ramie opuściłam kuchnie.

Poszłam do swojego pokoju, gdzie nie było tak głośno słychać łomotu muzyki i usiadłam zrezygnowana na łóżku. Długo nie musiałam czekać za gościem, bo już po chwili do pomieszczenia wbił rozwścieczony Styles, trzaskając za sobą głośno drzwiami.

- Co to kurwa było?! – wrzasnął, stając na wprost mnie. – Jeżeli myślisz, że uda ci się zniszczyć mój związek to się mylisz.

- „Ej Sam, twoje ubrania fajnie by wyglądały na podłodze”, „Hej Sam, mogę dzisiaj z tobą spać?”, „Hej Sam, wiesz, że cię kocham, prawda?” – zaczęłam cytować wszystkie jego wcześniejsze słowa. – Wiesz Harry, jedyną osobą, która zniszczy ten wasz pseudo-związek jesteś ty.

- Jak jestem pijany mówie różne rzeczy – prychnął.

- A teraz abrakadabra i kurwa znikasz! – krzyknęłam, olewając to co powiedział.

Ten jeszcze przez chwile stał tak na środku pokoju, a potem sfrustrowany wyszedł z niego rzucając krótkie ‘jesteś pojebana’, trzaskając głośno drzwiami. Dobry sposób na wyładowanie gniewu. 

*

Na drugi dzień obudził mnie ten cholerny telefon. Nie patrząc nawet kto dzwoni, odebrałam przykładając go do ucha.

- Czego? – warknęłam.

- Jezu, Sam mam dla ciebie bardzo ważną miszyn – usłyszałam spanikowany głos Tomlinsona. – Zgubiłem wczoraj u ciebie mój błyszczyk, znajdź go i przynieś mi, pilneee – zawył.

- Co? – zaczęłam się z niego śmiać. - Pojebało cię? Używasz błyszczyka?

- Nie no on jest Eleanor, ale to ja go zgubiłem i mnie zabije chyba, jak się o tym dowie, bo to był jej ulubiony, rozumiesz mój problem, prawda?

- I to był ten powód dla którego mnie budzisz w środku nocy?

- Przecież… co? Mamy inne strefy czasowe? – zapytał zakłopotany. – Jest południe – odparł, na co ja otworzyłam jedno oko i zaraz po tym je zamknęłam. Światło. Jasność. Dzień.

- Fakt – mruknęłam.

- To jak będzieeeee?

- Nie obiecuje.

- Dzięki – rzucił i się rozłączył.

To samo zrobiłam z telefonem. Rzuciłam i również się rozłączyłam. No może nie w tej kolejności. Nieważne. Wstałam z łóżka, ogarnęłam się i zeszłam na dół, by posprzątać ten cały syf, co był w salonie, w kuchni i w łazience. Mam nadzieje, że rodzice poszli prosto do swojej sypialni i nic nie widzieli. Oby, proszę. Błyszczyk Tomlinsona znalazłam w kuchni w zlewie, nie chce nawet wiedzieć, co on tam robił. Jak to w ogóle brzmi. Błyszczyk Tomlinsona. To dobry tytuł na rozdział w jakiejś gejowskiej książce. Powinien o tym pomyśleć. Z nim i resztą tej gejozy w rolach głównych. Schowałam go do kieszeni i ruszyłam w kierunku domu chłopców. Będąc na miejscu otworzyłam drzwi i weszłam, jak do siebie. Na kanapie zastałam pałaszującego chipsy Harrego.

- Cześć – rzucił.

- Pierdol się – burknęłam. Jak chce się bawić ludźmi to niech sobie w simsy pogra, mnie niech nie wciąga w te swoje chore romanse. Nie będę urozmaicała jego życia seksualnego, o nie.

Wchodząc do kuchni spotkałam pozostałą część One Direction, którzy próbowali odtworzyć sobie wczorajszą domówkę.

- Masz? – Lou popatrzył na mnie z nadzieją.

- Przykro mi… on przepadł. Na zawsze.

- Tak myślałem – westchnął. – Cóż, miło było mi was poznać – popatrzył na nas smutnym wzrokiem.

- Przejmę twój pokój, okej? – zapytał Nialler, na co Tommo wielce oburzony trzepnął go w łeb.

- Masz – rzuciłam mu to świecące gówno, trafiając prosto w głowę.

- Kłamcooo – zawył.

- Nie ma za co. Zwijam – rzuciłam, gdy do kuchni wszedł Styles.

Wyszłam stamtąd, a przed bramą spotkałam jakąś grupkę dziewczyn, które zawzięcie o czymś rozmawiały, spoglądając na mnie co chwile. Westchnęłam ciężko i podeszłam do nich, zakładając ręce na biodra.

- Chcecie coś wiedzieć? – spytałam podirytowana.

- Uhmm, ty jesteś Sam? – zapytała jedna z nich. – Przyjaciółka One Direction?

- Bo co?

- O mój Bosz, jesteśmy ich ogromnymi fankami! – pisnęły.

- No i? – zrobiłam dziwną miną, masując się po uszach. Chyba ogłuchłam.

- Jacy oni są? Co teraz robią? Dasz nam ich numery? A zwłaszcza Harrego! Tak, Harry jest taki słodki! – krzyczały podekscytowane.

- Ej spokojnie, bo majtek nie dopierzecie – zrobiłam dziwną minę. – A co do Harrego to… - przerwałam, robiąc napięcie.

- To co?! – krzyknęły równo.

- To wątpie, żeby był wami zainteresowany, bo…

- Bo co?! – przerwały mi, znowu równo.

- Bo on woli chłopców – powiedziałam krótko, a one wszystkie powiedziały tylko „OMG” i zakryły sobie usta rękoma. Chyba nie musze mówić, że wszystko zrobiły równo? Czuje się jak w jakimś jebanym kabarecie.

- Jak to woli chłopców? – zapytała tym razem tylko jedna.

- Po prostu – wzruszyłam ramionami. – Ale boi się o tym komukolwiek powiedzieć.

- Zaraz zemdleję! – krzyknęła kolejna.

Zignorowałam ich przeżywanie i odeszłam stamtąd, udając się z powrotem w kierunku domu.