number fifty nine

- Chcę wrócić do domu! – krzyknęłam zdenerwowana chodząc po szpitalnym pokoju.

- Usiądź, nie powinnaś jeszcze w ogóle wstawać, a co dopiero chodzić – powiedział spokojnym tonem Zayn.

- Malik, zamknij się, bo ci wsadzę tę kulę w oko – machnęłam mu nią tuż przed twarzą, na co ten zrobił krok w tył i rozłożył ręce w geście obronnym. – To tylko złamana noga – dodałam już nieco spokojniej. – Którą mogę kurować w domu – warknęłam.

- Wiesz, że nie o to tu chodzi.

- Nie jestem wariatką! – krzyknęłam. – Dlaczego do cholery nikt mi nie wierzy?

- No bo… - zaczął niepewnie. – No wiesz, byłaś tu… od 3 miesięcy, a ja… nie zapomniałbym raczej o swojej ex… to znaczy wiesz, nie po trzeźwemu. Byliśmy wszyscy w domu, Hazza oznajmił nam, że zszedł się z Caroline, a potem ty wybyłaś z domu, nawaliłaś się w jakimś barze i jak wracałaś kompletnie zalana, potrącił cię samochód. (dop.aut.: rozdział 25). I na tym się kończy twoja historia. Zrozum, to wszystko o czym mówisz, musiało ci się przyśnić – wyjaśnił spokojnie. – Wizyta u psychiatry dobrze ci zrobi.

- Tak, pewnie, może jeszcze założycie mi kaftan bezpieczeństwa i zamkniecie w izolatce? – warknęłam nerwowo.

- Sam, my to robimy dla twojego dobra.

- Jebcie się wszyscy – syknęłam, wchodząc do łóżka, po czym przykryłam się po uszy kołdrą. – Wynocha z mojego pokoju!

- To nie jest twój pokój – mruknął pod nosem, jednak posłusznie wykonał rozkaz.

Leżałam tak w tym niewygodnym łóżku i myślałam nad tym, co mówili mi chłopcy. Przecież to wszystko było takie realne. Jak to w ogóle możliwe? Może ja żyłam w jakimś innym świecie, gdzie to wszystko się działo, a potem… Boże, ja rzeczywiście potrzebuję psychiatry. Wstając z łóżka, wzięłam swoje kule i pokuśtykałam po swoje rzeczy, pakując je do torby. Nie wytrzymam w tym miejscu ani minuty dłużej.

- Słyszałem szum! – w pokoju nagle zjawił się Horan. – Co ty robisz?

- A co TY robisz? – popatrzyłam na niego dziwnie.

- Kazali mi cię pilnować.

- Po co?

- Żebyś… no wiesz, nie zrobiła niczego… głupiego.

- Zaraz zrobię coś głupiego, ale z twoją twarzą.

- Heeeej, ja tylko wykonywałem polecenia – obronił się blondynek. – Obiecali mi za to kebaba – dodał robiąc podkuwkę z ust.

- Kupię ci 2, jeżeli pomożesz mi się spakować i zawieziesz do domu – powiedziałam, na co Farbowany przybrał zastanawiającą minę.

- Chłopcy mnie zabiją, jeśli to zrobię – odparł po chwili.

- A ja cię zabiję, jeśli tego NIE zrobisz – posłałam mu sztuczny uśmiech, na co ten tylko ciężko westchnął. – W ogóle to gdzie oni wszyscy są?

- Nie wiem – wzruszył ramionami. – Ale w każdej chwili mogą tu wrócić.

- Dlatego musimy się pospieszyć – rzuciłam mu torbę pod nogi. – No już.

- 2 kebaby, tak? – zapytał, patrząc na mnie podejrzliwie.

- Tak – zaśmiałam się siadając na łóżku i zaczęłam się z zainteresowaniem przyglądać jak Głodomorra sobie radzi. Był beznadziejny. Już ja z tą złamaną nogą radziłabym sobie lepiej. Zdecydowanie za dużo mu zaoferowałam.

*

Niall:

- Ona mnie zmusiła! – krzyknąłem. – Powiedziała, że mnie zabije, a moją rodzinę uwięzi i będzie ich przetrzymywać, wykorzystując seksualnie, co miałem zrobić?! Poza tym, Harry… nie mogę oddychać – dodałem słabo, na co Lokaty poluzował przycisk na mojej szyi, podczas gdy całą resztą swojego ciała przygniatał mnie do ściany.

- Niall? Jesteś idiotą – odezwał się Liam.

- Ale o co wy się tak do mnie wszyscy sapiecie? – zapytałem z wyrzutem.

- Dobrze wiesz w jakim jest stanie, ona nie powinna wychodzić z łóżka, a co dopiero ze szpitala.

- Ale to tylko złamana noga, dawała sobie świetnie radę schodząc po schodach – odparłem, na co chłopcy posłali mi tępe spojrzenia.

- Tu nie chodzi o nogę, baranie – pacnął mnie w głowę Payne.

- Auaaa – jęknąłem, masując obolałe miejsce. – No to o co? – wciąż nie rozumiałem.

- Od tego wypadku musiała się mocno walnąć w głowę i teraz zachowuje się jak psychopatka, nie powinna mieć w ogóle styczności z ludźmi, bo mogłaby ich nawet zabić – odezwał się Louis, na co reszta posłała mu spojrzenia typu are you fuckin’ kidding me.

- Lou, nie wypowiadaj się, zanim wcześniej nikt ci nie udzieli głosu, okej? – uśmiechnął się do niego Styles. To był jeden z tych jego ironicznych uśmiechów, które często posyła mnie, czego naprawdę nie rozumiem. Ogólnie to wielu rzeczy nie rozumiem, ale Hazzy i tych jego sarkazmów to już zwłaszcza.

- Nie powinna być teraz sama, ona musi z kimś pogadać, z kimś kto będzie potrafił jej pomóc i wyjaśnić, dlaczego ma wrażenie, jakby to, co się wydarzyło w jej głowie było prawdziwe – wyjaśnił Liam.

- W sumie to podobała mi się część, w której uprawialiśmy seks w moim łóżku w Holmes Chapel – Styles zaczął głupkowato poruszać brwiami.

- Nie przejmuj się, w prawdziwym świecie nigdy do tego nie dojdzie – Louis posłał mu wredny uśmiech, mszcząc się za wcześniejsze słowa Lokersa.

- Nieważne, myśle, że powinniśmy do niej jechać.

- Ta, dobry pomysł – poparł go Zayn. – Ja poprowadzę – dodał zgarniając kluczyki po drodze.

- Siedzę z przodu! – wydarłem się, biegnąc w strone drzwi, jednak Payne stanął mi na drodze. – Co? – popatrzyłem na niego zdezorientowany.

- Nie.

- Jak nie?

- Nie siedzisz z przodu.

- Ale dlaczemu?! – ryknąłem. – Ty siedziałeś ostatnio, teraz moja kolej!

- Nie siedzisz w przodu dlatego, że nie jedziesz.

- Ale…

- Kara – przerwał mi. – Następnym razem pomyśl, zanim coś zrobisz – dodał po czym wszyscy POZA MNĄ opuścili pomieszczenie.

- Ja się zemszcze! – krzyknąłem, wybiegając za nimi, na co ci tylko się zaśmiali. Zdjęłam pospiesznie buta i z całej siły rzuciłem w kierunku Louisa, który brechtał się najgłośniej. Trafiłem go centralnie w głowę, na co ten stracił równowagę i zaliczył przezajebistą glebę na szpitalnym korytarzu. – Karma jest suką! – ponownie się wydarłem i popatajałem wesoło w stronę baru, gdzie miałem zamiar uczcić moje zwycięstwo nad tymi frajerami mega-burgerem.

*

SAM:

- Nie macie prawa! – krzyknęłam.

- Jesteśmy twoimi rodzicami i owszem, mamy takie prawo – powiedział stanowczo ojciec. – Jak jeszcze raz zobaczę cię w towarzystwie tych chłopaków, sięgnę po inne metody, a uwierz, nie chciałabyś, bym to zrobił.

- Przecież to nie jest ich wina!

- Dziecko! – wtrąciła się mama. – Oni mają na ciebie zły wpływ, nie widzisz tego? Ty nigdy wcześniej nie piłaś alkoholu do czasu kiedy zaczęłaś spędzać z nimi każdą wolną chwilę. Żeby upić się do tego stopnia, żeby się przewrócić i dać się potrącić? Wiesz, co mówili sąsiedzi?!

- O tak, bo to się dla was liczy najbardziej. Opinia innych. O wszystko obwiniacie chłopców, ale to oni byli przy mnie za każdym razem kiedy czegoś potrzebowałam! To oni przesiadywali przy mnie całymi dniami w szpitalu! To oni byli tymi, których zobaczyłam, jako pierwszych, gdy się obudziłam! Oni! Nie wy! – krzyczałam z nasilającymi się łzami. – Wam zawsze było na rękę, że mnie nie ma całymi dniami w domu, nie musieliście na mnie patrzeć, nie musieliście mnie znosić, mieliście święty spokój. Nigdy się niczym nie interesowaliście, a teraz co? Nagle wzorowi rodzice? – prychnęłam. – Jesteście żałośni.

- Chyba się troche zapomniałaś – syknął ojciec.

- Prawda boli, co? – zaśmiałam się sztucznie, na co ten wymierzył mi cios prosto w policzek.

- Nie waż się w ten sposób do nas odzywać – powiedział groźnie, na co ja tylko pokręciłam z niedowierzeniem głową.

- Tylko tyle? Nie macie nic więcej na swoją ob… - przerwał mi dzwonek.

Spostrzegłam zdezorientowane spojrzenia rodziców, więc natychmiast ruszyłam w stronę drzwi.

- Spodziewasz się kogoś? – usłyszałam z góry podczas przekluczania drzwi.

Otworzyłam je o moim oczom ukazały się sylwetki chłopaków.

- Heeej – wyszczerzył się Lou, jako jedyny uśmiechnięty. Reszta sprawiała wrażenie, jakby chcieli mi wpierdolić.

- Musimy pogadać.

No pięknie, kolejne kazanie?

- To nie jest odpowiedni moment. Ani dzień. Miesiąc, życie… Nie powinno was tu być.

- Ale to ważne.

- Moi rodzice są wściekli, nie chcę, żeby wam się oberwało za nic. Idźcie stąd – powiedziałam pospiesznie i zatrzasnęłam im drzwi przed nosami, wracając do swojego pokoju.

- Kto to był? – zahaczyła mnie po drodze mama.

- Nikt – mruknęłam zamykając za sobą drzwi i ległam się na łóżko, gdzie najchętniej spędziłabym resztę życia.

 ________________________________

jak macie jakieś pomysły/sugestie, co do kolejnych rozdziałów to walcie w komentarzach, postaram się uwzględnić wasze propozycje ;d